16/1/2024
Θυμάστε εκείνο τον καιρό που ήθελαν όλοι να μιλήσουν για την αναπηρία; Τότε που ήθελαν να υπερασπιστούν την ισότητα των ΑμεΑ με τους δήθεν φυσιολογικούς; Όταν έγραφαν συνεχώς για την υπεράσπιση της διαφορετικότητας και της αποδοχής; Μα πως είναι δυνατόν να μη το θυμάστε θα αναρωτιέστε. Είναι απλό, δε το θυμάστε γιατί δε συνέβη ποτέ. Ζούμε σε μια κοινωνία που τα μέλη της θέλουν να έχουν γνώμη για τα πάντα. Αν η γυναικά πρέπει να κρατάει το δικό της επίθετο ή αν θα κάνει παιδιά και πότε. Αν ο άντρας πρέπει να είναι ο μόνος στυλοβάτης του σπιτιού και πόσο αρσενικό να είναι.
Κρίνουν τους πάντες και τα πάντα. Ποιος θα παντρευτεί με ποιον και γιατί; Το εγκρίνει η εκκλησιά; Το εγκρίνει η ενορία της γειτονιάς; Πήρε το πράσινο φως από το Δήμαρχο, από το δημοτικό συμβούλιο και τον εφοριακό; Η γειτονιά πως το δέχτηκε, θα το αντέξει ή θα βάλει πλερέζες; Γιατί να ζουν μαζί δυο άντρες και γιατί να παντρεύονται δυο γυναίκες; Τι εννοείς δε θέλουν παιδιά αυτές αλλά θέλουν οι άντρες να υιοθετήσουν; Εμένα, τη μάνα μου, τον παππού μου, μας ρώτησαν; Μα που ζούμε, που ζούμε πραγματικά;
Σε μια κοινωνία που έχει επιλεκτική μνήμη, επιλεκτική δράση και ως δια μαγείας επιλεκτικά στρουθοκαμηλίζει για τα ζητήματα που πρέπει. Μερικά από αυτά τα ζητήματα θα σκαλίσω σήμερα, για να χαλάσω την ηρεμία των δήθεν νοικοκυραίων. Αυτών που λένε πως τα έχουν όλα λυμένα και τελικά αν ανοίξουν τη ντουλάπα τους θα αποκαλυφθούν τα χειροτέρα μυστικά και παλαιοί κρυμμένοι σκελετοί.
Τι είναι τα κινήματα, αλήθεια τι νομίζετε πως είναι;
Ακούει λοιπόν στην τηλεόραση κάποιος για το Ελ Τζι Μπι Τι Αι Κιου Ει πλας (LGBTIQA+) και νομίζει πως τον βρίζουν. Ότι ήρθε μια οργάνωση από τα βάθη μιας άλλης χώρας να χαλάσει τη δίκη του. Ακούει για το κίνημα Μι Του (Me Too) και σου λέει αυτό είναι, θα μας αλλοιώσει τις γυναίκες, που εμείς τις προσέχουμε πως και πως. Μέχρι και δεμένες στο σπίτι τις κρατάμε μη μας πάθουν κάτι, να μη βγουν έξω και τις ματιάσει κανένας. Αμ Ε και Α, τι είναι πάλι αυτό (ΑμεΑ); Δεν είναι αυτοί με τις ειδικές ανάγκες, αυτά τα κακόμοιρα, τα ζαβά;
Ελάτε, ας μη φοβόμαστε μεταξύ μας τις λέξεις. Μέχρι και σήμερα τολμούν μερικοί και τους αποκαλούν έτσι άσκεπτα. Έχουν διαβάσει και έχουν ακούσει ότι είναι Άτομα Με Αναπηρίες όμως όχι, θα συνεχίσουμε να το λέμε λάθος. Γιατί; Γιατί δε μας αφορά! Ενώ το Me Too, το μάθαμε αμέσως γιατί έχουμε πάρει και το Προφισιενσι βρε. Μάθαμε και το LQBTQIA+ γιατί μας το είπε μια «σοβαρή» δημοσιογράφος στα μεσημεριανά και ντροπή, να μη το ξέρουμε. Να μην έχω εγώ γνώμη για το ποιος μένει από πάνω μου και τι κάνει στο κρεβάτι του;
Και ακούς τώρα ότι γίνεται μια μάχη με το τάδε κίνημα ή με την τάδε οργάνωση. Είστε με τα καλά σας; Πιστεύετε αλήθεια πως πίσω από το Me Too είναι όλες οι γυναίκες του πλανήτη και ότι απαριθμεί 4 δισεκατομμύρια; Ότι τις αποφάσεις όλες τις λαμβάνει ένα κίνημα και όλοι ή όλες ακολουθούν; Όχι λοιπόν, δίνουν κάποιες συντεταγμένες και κάποιοι τις ακολουθούν. Οι υπόλοιποι ζουν τις ζωές τους. Δεν υπάρχει καμία βαθιά συνομωσία, ούτε προσπαθούν να σας αλλοιώσουν τον πολιτισμό σας. Τα καταφέρνετε μια χαρά και από μονοί σας, χωρίς τη βοήθεια τους.
Γιατί με την αναπηρία δεν ασχολήθηκε κανείς;
Όλοι έχουν άποψη για το τι να κάνουν οι υπόλοιποι, μέχρι που φτάνουμε όμως στην αναπηρία. Κύριε και κυρία τάδε μου: δεν υπάρχουν ράμπες πρόσβασης σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια. Δεν χωράει το αμαξίδιο στον ανελκυστήρα. Δεν μπορεί να πάει σπίτι του ένα άτομο με αναπηρία γιατί το πεζοδρόμιο είναι κλεισμένο με μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα, κάθε λογής εμπόδια. Τι έχεις κάνει για αυτό; Τι εννοείς δεν έχεις άποψη, γιατί σηκώνεις τα χέρια ψηλά τώρα; Να ωρύεσαι και να χώνεσαι εκεί που δε σε σπέρνουν μπορείς, αλλά στα δύσκολα κάνεις πίσω; Αύριο εσύ, το παιδί σου, το εγγόνι σου θα χρειαστεί πρόσβαση, και εσένα δε σε νοιάζει;
Τα σχολεία δεν έχουν τις υποδομές να δεχτούν μαθητές με αναπηρίες και εσένα σε ενοχλεί αν το παιδί θα έχει δυο μπαμπάδες; Ότι ένα άλλο παιδί δε θα μπορεί να μάθει γράμματα, να μορφωθεί, να αναπτυχθεί δε σε νοιάζει; Δικαίωμα στην εργασία, βλέπουν τον συνάδελφο με αναπηρία ως τεμπέλη, και δεν μας ενδιαφέρει που δεν έχει ούτε ένα γραφείο προσβάσιμο. Η γυναίκα όμως που λέει πως και καλά τις έφαγε από τον άντρα της, υποκρίνεται για να την σκαπουλάρει. Εκεί βγάζουμε συμπεράσματα αμέσως, έχουμε μια εύκολη και δειλή απάντηση.
Κοινώς σε ζητήματα που μπορούμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο μας σιωπούμε, γιατί η αναπηρία είναι και δυσάρεστο θέμα. Δεν αντέχω να βλέπω τυφλούς. Μην αγχώνεσαι, ούτε αυτοί σε βλέπουν και είναι τυχεροί κατά αυτή την έννοια. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δε νιώθουν την αδιαφορία, την ανυπαρξία και την απαξίωση από όλους μας. Διαβάζουν για δεκάδες καυγάδες στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, για τόσα αλλά θέματα και τίποτα για τα προβλήματα που αφορούν 1 εκατομμύριο Έλληνες. Ναι το 10% του πληθυσμού πάσχουν από μια εκ γεννητής ή επίκτητη αναπηρία. Δεν τους βλέπεις έξω γιατί δεν έχουν πρόσβαση στην εργασία, στην παιδεία και στα κοινά.
Η ισότητα δεν μπορεί να είναι επιλεκτική.
Η Ελληνική κοινωνία με την μεγάλη της καρδιά λέει συνεχώς: μα ναι, είναι άνθρωποι σαν και εμάς. Αλλά δεν μπορούν να έχουν τα ίδια δικαιώματα ή τόσα πολλά επιδόματα, τόσες ανέσεις, τόσες ευκολίες. Αυτό που μερικοί βάζετε ίσα και όμοια, τα αντιδιαμετρικά αντίθετα, είναι ζήτημα για ψυχανάλυση. Θεωρείς προνομιούχο το άτομο που λόγω της αναπηρίας του δεν έχει πρόσβαση σε εργασία ή τη δυνατότητα να εργαστεί; Δεν το επέλεξε ξέρεις, όπως αύριο ούτε εσύ θα επιλέξεις την αναπηρία σου. Θα ήθελες να σε αφήσουμε μόνο, αβοήθητο, χωρίς χρήματα, χωρίς φροντίδα και να πεθάνεις στο πουθενά;
Οφείλουμε όλοι μας να κατανοήσουμε πως η αναπηρία δεν είναι κάτι που έχουμε ανοσία. Αντιθέτως είχαμε τη τύχη να μη γεννηθούμε με κάποια ασθένεια και ούτε να αποκτήσουμε κάποια άλλη μέχρι και σήμερα. Το αύριο άγνωστο, όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι, θα το λέω για πάντα. Για αυτό είναι καλό να μιλάμε ανοιχτά για τον αυτισμό, για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, για τα αυτοάνοσα και τις αόρατες αναπηρίες. Δεν είναι ψέματα, ούτε προσποιείται κανείς, υπάρχουν και δυστυχώς πλήττουν χιλιάδες συνάνθρωπους μας. Παραδείγματος χάριν είναι χιλιάδες ζουν με ΣκΠ και όμως εργάζονται, έχουν την οικογένεια και τη ζωή τους και παλεύουν κάθε μέρα να τα καταφέρουν.
Η αναπηρία θα έπρεπε να είναι ένα ζήτημα καθημερινό. Ας μιλήσουμε για τα σοβαρά επιτέλους και ας αφήσουμε τα κουτσομπολιά. Όταν το θέμα είναι η ισότητα τότε δεν μπαίνει το αλλά στη μέση της φράσης. Αποδεχόμαστε την ποικιλότητα, ενημερωνόμαστε, δε φοβόμαστε κάτι επειδή μας ακούγεται ξενικό. Αν θες να αποκαλείσαι δίκαιος άνθρωπος θα είσαι εκεί για όποιον έχει ανάγκη και προσπαθεί να υπερασπιστεί το δικαίωμα του στη ζωή. Τα άτομα με αναπηρίες δεν έχουν ειδικές ανάγκες, η κοινωνία μας τις δημιούργησε και πρέπει να τις ανατρέψουμε. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και τις ευθύνες μας ως ώριμα μέλη μιας μεγάλης κοινωνίας.
Σύνταξη και επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: https://www.newsitamea.gr
