1/5/2023
Η συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πόσο πολύ έχει ονειρευτεί να κατακτήσει ένα μετάλλιο σε αυτούς, αποτελεί ερώτηση κλισέ σε μια συνέντευξη με αθλητές και αθλήτριες υψηλού αγωνιστικού επιπέδου.
Όταν όμως έχεις απέναντί σου έναν αθλητή που έκανε την παρθενική του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην ηλικία των 15 ετών (2013 Σόφια), στα 19 κατέκτησε το πρώτο του μετάλλιο (χάλκινο, 2017 Σαμψούντα) και στα 24 βρέθηκε στην κορυφή της συγκεκριμένης διοργάνωσης (χρυσό, 2022 Κασίας ντο Σουλ), τότε είσαι υποχρεωμένος να κατευθύνεις την κουβέντα σε διαφορετικά αθλητικά… μονοπάτια!
Όπως στην επιθυμία-όνειρο, για κατάκτηση ενός χρυσού μεταλλίου σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (σ.σ. η μοναδική πρωτιά που λείπει από το παλμαρέ του), πόσο δε μάλλον μέσα στην πατρίδα του, με τον εθνικό ύμνο να ηχεί στην τελετή απονομής και να καθηλώνει τους θεατές που θα γέμιζαν τις εξέδρες του κλειστού γυμναστηρίου, προκειμένου να τον στηρίξουν. Και η απάντηση που θα μπορούσαμε να εισπράξουμε, είναι αντίστοιχη με αυτή που πήραμε από τον Παύλο Λιότσο, ο οποίος τον Οκτώβριο του 2024, στην πόλη του, τη Θεσσαλονίκη, θα έχει την ευκαιρία να ανεβάσει ψηλά την ελληνική σημαία στην κορυφαία ευρωπαϊκή αθλητική διοργάνωση κωφών-βαρήκοων: «Ζω γι` αυτήν τη στιγμή».
Ο πρωταθλητής του ΑΣ Άλμπατρος, απόφοιτος των ΤΕΦΑΑ, είναι ένα πρότυπο αθλητή αλλά και προπονητή. Η αναπηρία του δεν στάθηκε εμπόδιο να διαπρέψει στο Ολυμπιακό ταεκβοντό, όπου έχει κατακτήσει ουκ ολίγους τίτλους σε Ελλάδα και εξωτερικό. Και φυσικά όχι μόνο σε διοργανώσεις που αφορούν κωφούς-βαρήκοους. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πανελλήνια πρωταθλήματα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ταεκβοντό, το 2015 ήταν πρώτος στους U21 (Βόλος), ενώ στο βιογραφικό του έχει μεταξύ άλλων και τρία μετάλλια σε αντίστοιχες διοργανώσεις των ανδρών. Αλλά και στο εξωτερικό έχει πάρει μετάλλια (Σόφια 2019, 3η θέση κ.α.), ενώ έχει συμμετάσχει και στο Ευρωπαϊκό U21 του 2015. Κι όλα αυτά, με «μειονέκτημα» -σίγουρα μη αγωνιστικό- απέναντι στους αντιπάλους του!
Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ), είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τον κάτοχο δύο μεταλλίων σε Deafolympics, ο οποίος μέχρι και πριν από λίγο χρονικό διάστημα εργαζόταν σε ΚΔΑΠ ΑμεΑ, ενώ αυτή τη στιγμή προπονεί μικρούς αλλά και μεγαλύτερους αθλητές στο σύλλογο που ανήκει, με έδρα τη Μενεμένη Θεσσαλονίκης.
«Δούλευα με παιδιά που έχουν σύνδρομο down, αυτισμό, απώλεια ακοής και κινητικές δυσκολίες. Στα ΤΕΦΑΑ είχα πάρει ως μάθημα επιλογής την ειδική αγωγή, όποτε γνώριζα πως έπρεπε να αντιμετωπίσω την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Βιωματικά είχα την ευκαιρία να δουλέψω και με παιδιά που έχουν απώλεια ακοής. Είναι αρκετά δύσκολο να διαχειριστείς παράλληλα τόσες διαφορετικές αναπηρίες, όμως αυτά τα παιδιά είχαν και έχουν το σεβασμό μου. Κι αν αγαπάς αυτό που κάνεις και παράλληλα ξέρεις πώς είναι να είσαι άτομο με αναπηρία, τότε ξεπερνάς όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες», λέει ο Παύλος Λιότσος, ο οποίος πλέον διδάσει Ολυμπιακό ταεκβοντό σε παιδιά μικρής αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας, ενώ παράλληλα κυνηγάει και τα δικά του όνειρα στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, δεδομένου πως ήταν και παραμένει ενεργός αθλητής.
«Το γεγονός ότι έχω μπροστά μου κάποιους σημαντικούς αγώνες, με έβαλε στη διαδικασία να φύγω από το ΚΔΑΠ και να επικεντρωθώ στο κομμάτι του πρωταθλητισμού, παράλληλα με την προπονητική μου ενασχόληση», συνεχίζει ο Λιότσος, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί πρότυπο για τους μικρούς αθλητές.
«Γνωρίζουν για τις επιτυχίες μου και πολλές φορές με ρωτάνε. Οι μικρότερες ηλικίες ίσως δεν μπορούν να αντιληφθούν πλήρως τον καθημερινό μου αγώνα, όμως τα παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας τον κατανοούν απόλυτα. Και μου το δείχνουν με την αγάπη και το σεβασμό τους προς το πρόσωπό μου. Το βλέπω άλλωστε στο βλέμμα τους».
Μία από τις στιγμές που θα του μείνουν αξέχαστες, είναι όταν επέστρεψε από την Βραζιλία με το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος. «Με υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο και μου ετοίμασαν μια γιορτή με πυροτεχνήματα έξω από τον σύλλογο. Είναι από τις στιγμές που θα μου μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Όπως και τα συναισθήματα που με κατέκλυσαν τη στιγμή που κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες της Βραζιλίας. Αρχικά δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι είχα καταφέρει. Ήμουν ο πρώτος. Πήρα αγκαλιά τη δασκάλα μου, στην οποία οφείλω την αθλητική μου πορεία στο Ολυμπιακό ταεκβοντό, τους συναθλητές μου, τα μέλη της ελληνικής αποστολής που είχαν βρεθεί στις κερκίδες του γυμναστηρίου για να με στηρίξουν. Είναι από τις στιγμές που ξεχνιούνται».
Ο Παύλος Λιότσος δεν γεννήθηκε βαρήκοος. Το ανακάλυψε σε μικρή ηλικία, εξαιτίας κάποιων δυσκολιών που αντιμετώπιζε στο μάθημα των αγγλικών. «Όταν ήμουν οκτώ μηνών, πέρασα πολύ βαριά ανεμοβλογιά και είχα υψηλό πυρετό. Τότε οι γονείς μου δεν κατάλαβαν κάτι. Αργότερα, μεγαλώνοντας, όταν έκανα μάθημα αγγλικών, δεν τα καταλάβαινα όλα και πήραμε την απόφαση να κοιτάξουμε την ακοή μου. Είχα εκπαιδευτεί να διαβάζω τα χείλη των ανθρώπων όταν μου μιλούσαν. Τελικά στην ηλικία των 10-11 ετών, διαπιστώθηκε ότι είμαι βαρήκοος. Δεν άλλαξε κάτι στην καθημερινότητά μου, αφού άρχισα να φοράω ακουστικά».
Το γεγονός ότι είναι βαρήκοος δεν τον αποθάρρυνε ούτε στιγμή από την καθημερινή ενασχόλησή του με το ταεκβοντό και τη συμμετοχή του σε αγώνες, έστω κι αν ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος ειδικά όταν απέναντί σου έχεις αθλητές χωρίς αναπηρία.
«Εννοείται πως δυσκολεύομαι. Είναι στιγμής που δεν μπορώ να καταλάβω τις οδηγίες της δασκάλας μου ή να παρακολουθήσω τον κεντρικό διαιτητή, εάν δεν είναι στο οπτικό μου πεδίο. Βέβαια, μέσα από αυτή τη διαδικασία, έχω αναπτύξει άλλες ικανότητες. Γιατί μπορεί να μην ακούω καλά, αλλά έχω μάθει με τα μάτια να διαβάζω τα χείλη αλλά και να καταλαβαίνω κάποιες αντιδράσεις καλύτερα. Οπότε δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι σε ένα σημείο, το μειονέκτημά μου, το έχω μετατρέψει σε πλεονέκτημα».
Το 2024 και το 2025, είναι χρονιές ιδιαίτερα σημαντικές για τον Παύλο Λιότσο, δεδομένου ότι υπάρχουν Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ενώ έπονται τα DeafOlympics. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που από τώρα έχει μπει σε εντατικούς ρυθμούς προετοιμασίας…
«Είναι τρεις διοργανώσεις που θέλω να βρίσκομαι όσο το δυνατόν πιο ψηλά. Γι` αυτόν ακριβώς τον λόγο έριξα και θα συνεχίσω να ρίχνω όλο το βάρος στην προετοιμασία μου. Ανυπομονώ για το Παγκόσμιο, αλλά πολύ περισσότερο για το Ευρωπαϊκό που θα γίνει στη Θεσσαλονίκη. Που θα γίνει στην πόλη μου. Ζω γι` αυτήν τη στιγμή. Ζω για τη στιγμή που θα μπω μέσα στον αγωνιστικό χώρο για να διεκδικήσω το μετάλλιο που λείπει από τη συλλογή μου, το χρυσό. Θα ήθελα η επιθυμία μου αυτή να πάρει σάρκα και οστά μπροστά σε ελληνικό κοινό. Θα είχα κάνει πραγματικότητα, ένα ακόμη όνειρό μου. Όχι πως ένα τέτοιο μετάλλιο, εάν ερχόταν σε κάποια άλλη χώρα, θα με στεναχωρούσε. Αλλά όπως και να το κάνεις, θα ήταν υπέροχο να συμβεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα».
Στην ερώτηση εάν έχει άλλα αγωνιστικά… απωθημένα, δεν έκρυψε ότι θα «ήθελα ένα χρυσό μετάλλιο σε πανελλήνιο ανδρών» (σ.σ. έχει στη συλλογή του 2 ασημένια και 1 χάλκινο), ενώ έστειλε και τα δικά του μηνύματα, τόσο σε γονείς που κρύβουν κάτω από… χαλάκι το πρόβλημα των παιδιών τους, όσο και στα μικρά παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό.
«Οι γονείς των παιδιών που έχουν κάποια αναπηρία, δεν πρέπει να ντρέπονται. Επιβάλλεται να τα σπρώξουν στον αθλητισμό. Ξέρω ότι υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που για διάφορους λόγους, δεν δηλώνουν ή κρύβουν τα προβλήματα που έχουν, ειδικά ότι έχει σχέση με την ακοή. Κάνουν τεράστιο λάθος και πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους. Και ο αθλητισμός είναι μια διέξοδος. Και μιλάω εκ πείρας», ενώ σχετικά με το μήνυμα που θα ήθελε να στείλει στα νέα παιδιά που επιθυμούν να κάνουν πρωταθλητισμό είπε ότι «προέχει να είναι δυνατά, ειδικά όταν έρχεται η πρώτη δυσκολία. Πρέπει την αποτυχία να την μετατρέψουν σε επιτυχία ώστε να λάμψουν. Να πεισμώνουν γι` αυτό που θεωρούν ακατόρθωτο. Και είμαι σίγουρος ότι θα δικαιωθούν για τη δύναμη που θα δείξουν».
Ο Παύλος Λιότσος, στην παρθενική του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες (2013, Σόφια) κατέλαβε την 5η θέση. Δύο χρόνια αργότερα ήταν τρίτος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στην Αρμενία και την επόμενη χρονιά κατέλαβε την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τουρκίας. Το 2017 συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήταν επίσης τρίτος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Το 2021 κατέλαβε τη 2η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Ιράν και πέρυσι ήταν πρώτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βραζιλίας.
Με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αθήνα, Ελλάδα
Πηγή: https://hellasjournal.com
