16/8/2025
Είναι μοναχικές, ζουν στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής και αποτελούν το δεύτερο μεγαλύτερο είδος φώκιας στην περιοχή μετά το θαλάσσιο ελέφαντα του νοτίου ημισφαιρίου.
Η φώκια λεοπάρδαλη (Hydrurga leptonyx), όμως, δεν είναι συνηθισμένη, καθώς όπως προκύπτει από έρευνα «συνθέτει» μελωδίες και τις ερμηνεύει στην προσπάθειά της να γοητεύσει το ταίρι της.
Όπως αναφέρει μελέτη από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας που δημοσιεύθηκε στο Scientific Reports, το τραγούδι έχει δομικές ομοιότητες με τα νανουρίσματα που συχνά τραγουδούν οι άνθρωποι στα παιδιά τους. Με τη διαφορά, όμως, ότι δεν το χρησιμοποιούν για να κοιμίσουν τα μικρά τους, αλλά για να προσελκύσουν ταίρι.
Σύμφωνα με την έκθεση, κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγικής περιόδου, οι αρσενικές φώκιες λεοπάρδαλης αφιερώνουν ώρες τελειοποιώντας τη σόλο ερμηνεία τους, τραγουδώντας μοναδικές ακολουθίες ήχων κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας για να δημιουργήσουν το «κομμάτι» τους.
Καθημερινά, κολυμπούν και τραγουδούν. Περνούν ώρες ολόκληρες – ακόμα και 13 – την ημέρα και δημιουργούν τη μουσική τους. Παραμένουν για δύο λεπτά στο νερό και μετά άλλα δύο λεπτά αναδύονται για να αναπνεύσουν, και συνεχίζουν αυτό το μοτίβο καθ’όλη τη διάρκεια της… πρόβας τους.
Οι μελωδίες αποτελούνται από διακριτούς τύπους κραυγών που είναι κοινοί στις φώκιες λεοπάρδαλης σε μια περιοχή, στοιχείο που εντυπωσιάζει τους ειδικούς και τους οδηγεί να αναζητήσουν τι είναι αυτό που καθορίζει τα μοναδικά μοτίβα των ήχων αυτών.
Εξηγούν ότι καθώς οι φώκιες είναι διασκορπισμένες, η φωνή τους είναι τόσο ισχυρή που μόνο ένα κάλεσμα είναι ικανό να διανύσει μεγάλες αποστάσεις κάτω από το νερό και να προσεγγίσει τα θηλυκά, τα οποία είναι σε φάση ωορρηξίας μόνο για λίγες ημέρες κάθε χρόνο.
«Η μεγαλύτερη δομή του τραγουδιού της φώκιας λεοπάρδαλης βελτιώνει την ικανότητα των ακροατών από απόσταση να λαμβάνουν με ακρίβεια σήματα και να αναγνωρίζουν τραγουδιστές, κάτι που είναι απαραίτητο για αυτό το ευρέως διασκορπισμένο είδος», αναφέρει η έκθεση.
Η Λουσίντα Τσάμπερς, υποψήφια διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας και κύρια συγγραφέας της μελέτης, εξήγησε ότι τα τραγούδια της φώκιας λεοπάρδαλης «έχουν ένα εκπληκτικά δομημένο χρονικό μοτίβο» που παραπέμπει στο νανούρισμα.
Όσο για την επιμονή των αρσενικών να τελειοποιήσουν τη μελωδία τους, η Τρέισι Ρότζερς, καθηγήτρια στο Κέντρο Θαλάσσιων Επιστημών και Καινοτομίας του πανεπιστημίου και εκ των συντακτών της έκθεσης, έκανε λόγο για «απίστευτα αφοσιωμένα» ζώα.
Η Ρότζερς άρχισε να καταγράφει τα τραγούδια της φώκιας λεοπάρδαλης στο πλαίσιο της διδακτορικής έρευνας τη δεκαετία του 1990 και σύγκρινε την προσπάθειά τους με εκείνη των ωδικών πτηνών του Νότιου Ωκεανού.
«Κατά την περίοδο αναπαραγωγής, αν ρίξετε ένα υδρόφωνο στο νερό οπουδήποτε στην περιοχή, θα τα ακούσετε να τραγουδούν», είπε σχετικά.
Εξήγησε, μάλιστα, πως οι «μελωδίες» δεν είναι τυχαίοι ήχοι, αλλά αποτελούνται από πέντε βασικές «νότες», κοινές στον πληθυσμό, οι οποίες όμως τοποθετούνται σε ξεχωριστή σειρά από το κάθε αρσενικό, αφήνοντας με αυτό τον τρόπο ένα είδος υπογραφής.
Είναι σαν η κάθε φώκια να έχει το όνομά της, καθώς ο τρόπος που συνδυάζει τους ήχους δημιουργεί ένα μοναδικό μοτίβο.