18/9/2023
Ενα συγκλονιστικό κείμενο για την αξία της ανθρώπινης ζωής και ιδίως για τη ζωή των ατόμων με αναπηρία, έγραψαν οι εκπαιδευτικοί του 10ου Ειδικού (Μαράσλειου) Δημοτικού Σχολείου.
«Η ίδια η έννοια της ανθρώπινης ζωής, παρατηρούμε τελευταία με αποτροπιασμό, χάνει την αξία της στον δημόσιο λόγο και σκέψη. Συνεχόμενες γυναικοκτονίες, δολοφονίες ατόμων της τρανς κοινότητας, προσφύγων και μεταναστών στη Μεσόγειο και στον Έβρο περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, στις οθόνες», τονίζουν και συμπληρώνουν:
«Κι εμείς παρακολουθούμε, ανίσχυροι, αδύναμοι και, κυρίως, με την αίσθηση πως είμαστε αναρμόδιοι. Ως εκπαιδευτικοί ενός ειδικού σχολείου, όπου η αναπηρία είναι η καθημερινότητά μας, έχοντας αντιληφθεί πως μετά το σύνολο των γεγονότων του καλοκαιριού δεν γίνεται να μένουμε άλλο απαθείς και σιωπηλοί, γράφουμε αυτό το κείμενο για να τονίσουμε μια βαθιά αλήθεια, που τείνει να αμφισβητείται.
Η ζωή όλων μας, των ανθρώπων και της φύσης στον Έβρο ή τη Θεσσαλία, των μεταναστών στα ψαροκάικα της Μεσογείου, των πολιτών που θέλουν να μπουν τελευταία στιγμή στο καράβι, η δικιά μας ζωή που από τύχη ακόμα δεν έχει τεθεί σε δοκιμασία, είναι ανθρώπινη ζωή».
Ολο το κείμενο των εργαζομένων του 10ου Ειδικού (Μαράσλειου) Δημοτικού Σχολείου
Σεπτέμβρης, τα σχολεία άνοιξαν για ακόμα μια χρονιά με αισιοδοξία, προσδοκίες και όνειρα μικρών και μεγάλων. Πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, οι δάσκαλοι ανταμώσαμε ξανά, για να οργανωθούμε και να προετοιμαστούμε, ώστε η νέα σχολική χρονιά να κυλήσει δημιουργικά και χαρούμενα. Επειδή, όμως, κι εμείς οι δάσκαλοι είμαστε άνθρωποι, τις πρώτες ημέρες που βρεθήκαμε μαζί, στις 7 του Σεπτέμβρη, όπου ήρθαν και οι αναπληρωτές να στελεχώσουν τα σχολεία, είπαμε μεταξύ μας πώς περάσαμε το καλοκαίρι.
Δυστυχώς, όμως, γρήγορα διαπιστώσαμε πως η κουβέντα δεν στράφηκε στην όμορφη ζωή των διακοπών, αλλά στην επιβίωση μέσα σε ένα καταστροφικό καλοκαίρι. Αλήθεια, σε ποιο σχολείο δεν ειπώθηκε η ανθρώπινη ερώτηση «είστε καλά στα μέρη σας;» Στο σχολικό συγκρότημα του Μαρασλείου, εργάζονται εκπαιδευτικοί από διάφορες περιοχές που επλήγησαν κατά το καλοκαίρι του 2023: Έβρος, Κέρκυρα, Καρδίτσα κοκ… Οι συζητήσεις μεταξύ μας είχαν τον νου στραμμένο σε εκείνα τα μέρη.
Κι όμως, η απογοήτευσή μας για τους τόπους μας δεν κράτησε πολύ. Ήρθε μια καινούρια είδηση να μας σφίξει στον λαιμό και στα στομάχια. Η δολοφονία ενός συνανθρώπου μας στο σαλπάρισμα ενός πλοίου της γραμμής από μέλη του πληρώματος μάς σόκαρε, όπως και το σύνολο της κοινωνίας. Με αυτό το βάρος πηγαίναμε στη δουλειά μας κατά την πρώτη σχολική εβδομάδα.
Ταυτόχρονα, νέες ειδήσεις και πληροφορίες κατέφταναν σχετικά με το αποκαλούμενο ‘συμβάν’. Για εμάς, ο χρόνος και η ροή των ειδήσεων σταματάει στην αποκάλυψη πως ο δολοφονημένος άνθρωπος ήταν ένα άτομο με αναπηρία. Στα ηχητικά ντοκουμέντα που αποκαλύφθηκαν μετά από το ‘συμβάν’, αναδεικνύεται η προσπάθεια δικαιολόγησης των αδιανόητων πράξεων που συνέβησαν στην μπουκαπόρτα του πλοίου με τεκμήριο τη νοητική/αναπτυξιακή κατάσταση τού θύματος.
Δεν θέλουμε να κατηγορήσουμε κανέναν συνάνθρωπό μας. Θέλουμε για ακόμα μια φορά, ακόμα πιο έντονα, επιτακτικά, τραγικά να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, υπενθυμίζοντας το αυτονόητο – την αξία της ανθρώπινης ζωής. Η ίδια η έννοια της ανθρώπινης ζωής, παρατηρούμε τελευταία με αποτροπιασμό, χάνει την αξία της στον δημόσιο λόγο και σκέψη. Συνεχόμενες γυναικοκτονίες, δολοφονίες ατόμων της τρανς κοινότητας, προσφύγων και μεταναστών στη Μεσόγειο και στον Έβρο περνάνε μπροστά από τα μάτια μας, στις οθόνες.
Κι εμείς παρακολουθούμε, ανίσχυροι, αδύναμοι και, κυρίως, με την αίσθηση πως είμαστε αναρμόδιοι. Ως εκπαιδευτικοί ενός ειδικού σχολείου, όπου η αναπηρία είναι η καθημερινότητά μας, έχοντας αντιληφθεί πως μετά το σύνολο των γεγονότων του καλοκαιριού δεν γίνεται να μένουμε άλλο απαθείς και σιωπηλοί, γράφουμε αυτό το κείμενο για να τονίσουμε μια βαθιά αλήθεια, που τείνει να αμφισβητείται. Η ζωή όλων μας, των ανθρώπων και της φύσης στον Έβρο ή τη Θεσσαλία, των μεταναστών στα ψαροκάικα της Μεσογείου, των πολιτών που θέλουν να μπουν τελευταία στιγμή στο καράβι, η δικιά μας ζωή που από τύχη ακόμα δεν έχει τεθεί σε δοκιμασία, είναι ανθρώπινη ζωή.
Θα επιμείνουμε, όμως, λόγω επαγγελματικής ηθικής κι ευθύνης στην έννοια της αναπηρίας. Τα παιδιά μας, οι μαθητές μας, εκείνοι που αποφοίτησαν και καλέστηκαν να εισέλθουν σε μια αφιλόξενη πραγματικότητα, δέχονται κάθε ημέρα της ζωής τους έναν υπόγειο, ασυναίσθητο ρατσισμό, τον οποίο επιχειρούμε να αντιμετωπίσουμε ως επαγγελματίες. Την περασμένη εβδομάδα, δυστυχώς, επιβεβαιώθηκε πως αυτός ο ρατσισμός ξεπερνά τη ζωή τους και φτάνει ως τον θάνατό τους. Η μοναδική αντιμετώπιση αυτής της πραγματικότητας είναι η άνευ όρων υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής. Καλούμε όλους τους πολίτες τής δημοκρατικής κοινωνίας των αξιών να αφιερώσουν ένα λεπτό σκέψης πάνω σε αυτό και μία ζωή πράξης πάνω σε αυτό. Ως εκπαιδευτικοί ενός χώρου όπου εργάστηκαν και δίδαξαν – με όλη τη σημασία της λέξης – ο Αλέξανδρος Δελμούζος και η Ρόζα Ιμβριώτη, δεσμευόμαστε πως πρώτα εμείς θα συνεχίσουμε σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο.
Οι εργαζόμενες/οι
Πηγή: https://www.alfavita.gr
Πηγή φωτογραφίας: https://secure.gravatar.com
