15/9/2025
Πόσο θα ‘θελα να είμαι παρούσα στη σκηνή όπου οδηγός ταξί αρνείται να πάρει κούρσα μια τυφλή Ολυμπιονίκη που συνοδεύεται από τον σκύλο-βοηθό της! Η Καρολίνα Πελενδρίτου είναι μια από τις πολλές γυναίκες ΑμεΑ που επέλεξε να έχει δίπλα της, συνοδοιπόρο στις μετακινήσεις της και στη ζωή της, έναν πιστό φίλο: τον σκύλο της. Μια γυναίκα με διακρίσεις στον αθλητισμό. Και μάλιστα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Μια γυναίκα με την αναπηρία της τυφλότητας, η οποία, χωρίς να το περιμένει, «έφαγε πόρτα» από έναν ταξιτζή λόγω του τετράποδου βοηθού της.
Ο οδηγός θεώρησε «βρωμιά» ένα σκυλί μέσα στο ταξί του και όταν η Καρολίνα επικαλέστηκε τον νόμο που επιτρέπει την πρόσβαση σε σκύλους-συνοδούς σε οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, από αυτοκίνητο μέχρι αεροπλάνο, και ότι αν καλούσε την Αστυνομία, θα πήγαινε στο Αυτόφωρο, εκείνος επικαλέστηκε την ιδιοκτησία του. «Δικό μου είναι το ταξί και κάνω ό,τι θέλω»! Ποιοι νόμοι; Ποια δεοντολογία; Ποιοι ηθικοί κανόνες; Εδώ υπάρχει η νοοτροπία του ξεχειλωμένου καθεστώτος, από το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» μέχρι το «ταξί δεν είναι περιπολικό». Ένα χάος, ένα κουβάρι παρτάκηδες, ασυδοσίας, ωχαδερφισμού και πολύ μεγάλης γλιτσερής μαγκιάς! Οι νόμοι, λουκουμόσκονη για να πασπαλίζουμε όλα τα κακώς κείμενα της κοινωνίας, που, έτσι κι αλλιώς, δεν εφαρμόζονται για να τιμωρηθεί κανείς.
Γιατί σε έναν κόσμο με συνείδηση, αξιοπρέπεια και ηθική, ο σκύλος-συνοδός θα ήταν πλάσμα ιερό, που θα έχριζε σεβασμού.
Αλλά τι λέμε τώρα; Κι εγώ που λέω πως θα ήθελα να είμαι μπροστά στο περιστατικό, τι θα μπορούσα να κάνω δηλαδή; Το πολύ-πολύ, μαζί με τον θυμό, να μου ξέφευγαν και μερικά «κοσμητικά» για να προκαλέσω κι εγώ την τύχη μου με καμιά μήνυση για εξύβριση, αφού, ως γνωστόν, συνήθως την πληρώνει αυτός που διαμαρτύρεται για την αδικία και όχι αυτός που αδικεί…
