Ο Στάθης Ψάλτης υπήρξε από τους σημαντικούς κωμικούς της γενιάς του, με σπουδαίο ταλέντο που το σπατάλησε στην επιθεώρηση και σε ανάλαφρες κινηματογραφικές κωμωδίες. «Όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή ο Στάθης Ψάλτης ήμουν διθυραμβικός, αλλά έπαιξε Σαίξπηρ και ήταν εκπληκτικό, επέλεξε να κάνει κάτι άλλο και το έκανε πολύ καλά αυτό που έκανε. Το θεωρούσε εύκολο ουσιαστικά για τις δυνατότητές του, δεν κουραζόταν να το κάνει» είχε πει γι’ αυτόν ο θεατρικός κριτικός Κώστας Γεωργουσόπουλος. «Ως λαϊκό κωμικό πάντα τον πρόσεχα, όχι για τους ρόλους που υποδυόταν, αλλά για εκείνους τους ρόλους που θα μπορούσε να υποδυθεί» συμπληρώνει ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής.
Ο Στάθης Ψάλτης γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας στις 27 Φεβρουαρίου 1951, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σε ηλικία 11 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στο Αιγάλεω. Από μικρός ήταν πλασμένος για ηθοποιός, όπως είχε πει σε συνέντευξή του. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη και μέχρι να γίνει γνωστός ηθοποιός άλλαξε πολλά επαγγέλματα, μεταξύ άλλων κι αυτό του ναυτικού.
Υπήρξε ένα από τα λαϊκά είδωλα της δεκαετίας του ‘80. Μαζί με την Καίτη Φίνου (μεγάλο έρωτα της ζωής του) έπαιξε σε ταινίες και βιντεοταινίες, που είχαν μεγάλη απήχηση, με τίτλους όπως «Τροχονόμος Βαρβάρα» (1981), «Τα Καμάκια» (1981), «Βασικά καλησπέρα σας» (1982), «Και ο πρώτος ματάκιας» (1982), «Καμικάζι αγάπη μου» (1983), «Έλα ν’ αγαπηθούμε ντάρλινγκ» (1984), «Μάντεψε τι κάνω τα βράδια» (1984) και «Τρελός είμαι ό,τι θέλω κάνω» (1985).
Τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο ήταν ο ρόλος του ηγούμενου στη βιογραφική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Καζαντζάκης» (2017), η οποία προβλήθηκε μετά το θάνατό του. Ο Στάθης Ψάλτης απέδωσε το ρόλο του «με σπαρακτικό τρόπο, με μία πρωτόγνωρη πνευματικότητα», σύμφωνα με τον Γιάννη Σμαραγδή.
Το 1973 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση, στη σειρά «Οι έμποροι των εθνών», που βασιζόταν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Ερμήνευσε το ρόλο του γελωτοποιού και τραγούδησε το «Ήτανε μια φορά» του Σταύρου Ξαρχάκου, που έγινε ευρέως γνωστό από τον Νίκο Ξυλούρη. Από τότε τραγούδησε αρκετά τραγούδια στον κινηματογράφο και το θέατρο. Τη δεκαετία του ‘70 έπαιξε και σε άλλες σειρές αξιώσεων που βασίζονταν σε έργα της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως « Γιούγκερμαν» (1976), «Η Τύχη της Μαρούλας» (1978) και «Ο συμβολαιογράφος» (1979).
Στο θέατρο δοξάστηκε κυρίως στην επιθεώρηση, με έργα όπως «Το μαντολίνο του ναυαγού Σημίτη» (2001), «Η παπουτσωμένη Ντόρα» (2002), «Νου Δου η άσχημη» (2007), «Και ξανά… ΠΑΣΟΚολλητό» (2009), «Πού πας ρε Γιωργάκη με τέτοιο καιρό;» (2010) και «Δεν έχουν Τσίπρα πάνω τους» (2015). Ξεχωριστή στιγμή στη θεατρική του καριέρα ήταν ο ρόλος του Ποπρίτσιν στο μονόλογο του Νικολάι Γκόγκολ «Το ημερολόγιο ενός τρελού», που ανέβασε το 1992 στο θέατρο «Βέμπο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Μία άλλη σημαντική στιγμή του, η τελευταία του στο θέατρο, ήταν η συμμετοχή του στο σαιξπηρικό δράμα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», που ανέβασε ο Δημήτρης Λιγνάδης στο θέατρο «Πάνθεον» το 2016. Ερμήνευσε το ρόλο της παραμάνας και του έδωσε μια κωμική χροιά.
Ο Στάθης Ψάλτης, ταλαιπωρημένος από τον καρκίνο των πνευμόνων από τον οποίο έπασχε, άφησε τη τελευταία του πνοή στις 21 Απριλίου 2017, στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας» της Αθήνας. Από τον πρώτο του γάμο με την ηθοποιό Κάτια Κυβέλου είχε αποκτήσει μία κόρη, τη Μαρία Ψάλτη. Δεύτερη σύζυγός του υπήρξε η ηθοποιός Τάρια Μπούρα και τρίτη η επίσης ηθοποιός Χριστίνα Φιτσάκη.
Πηγή: https://www.sansimera.gr
