Δωροθέα Ποιμενίδου | Η παραολυμπιονίκης τοξοβολίας μας συστήνεται
4η Παραολυμπιονίκης στο Τόκιο το 2020. Αργυρό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τοξοβολίας ΑμεΑ στη Ρώμη το 2022. Αγωνιζόμενη ΑμεΑ και αρτιμελών, με εθνικές διακρίσεις, συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016. Κάτοχος Πανελλήνιου Ρεκόρ ΑμεΑ από το 2017. Μέλος της Εθνικής ομάδας της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Πρέσβειρα του Ολυμπιακού και Παραολυμπιακού κινήματος.
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις μεγάλες διακρίσεις που έχει η Δωροθέα Ποιμενίδου. Ένα κορίτσι που έμαθε να δίνει λύσεις στα καθημερινά της προβλήματα και να στηρίζεται στις δυνάμεις της κοιτώντας μπροστά. Σίγουρα η ζωή της δεν ήταν εύκολη. Σίγουρα πολλοί από εμάς δεν ήξεραν τι είναι η «Φωκομέλεια». Ήρθε η ώρα να γνωρίσουμε τη δικιάς μας Παραολυμπιονίκη! Έχει να μοιραστεί μαζί μας πολλές και σημαντικές καταστάσεις!
Συνέντευξη: Ηρώ Τζημίκα
Δωροθέα! Για αρχή, να μιλήσουμε για τα πρόσφατα νέα σου και τη δεύτερη θέση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τοξοβολίας στη Ρώμη…
Ήταν κάτι το οποίο το πάλευα πολύ καιρό. Μέσα σε ένα χρόνο ήταν η δεύτερη μεγάλη επιτυχία μετά την 4η θέση στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο. Δύσκολη προετοιμασία, ευτυχώς όμως πήγε καλά κι είχα καλή διάθεση. Είναι αυτό που λένε οι μεγάλοι αθλητές «Πήγαινε και να χαρείς τον αγώνα» κι αυτό έκανα. Επίσης οι καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολες και στο γήπεδο είχαμε 40+ βαθμούς. Για άτομα δηλαδή με αναπηρίες, ήταν πολύ δύσκολο. Για εμένα με τα προσθετικά μέλη ήταν μεγάλο ζόρι. Παρόλα αυτά η κατάταξή μου ήταν σε ένα καλό επίπεδο, αλλά ήλπιζα σε κάτι παραπάνω. Είχα την 3η θέση στην κατάταξη με αποτέλεσμα οι επόμενες κόντρες για τους τελικούς να είναι με μία Αγγλίδα, όπου έτυχε να παίξω μέχρι την ισοπαλία, ρίξαμε από ένα βέλος και το «πήρα». Στη συνέχεια έπαιξα με μία μεγάλη αθλήτρια και καλή μου φίλη τη Milena Olszewska από την Πολωνία. Όταν παίζω μαζί της βάζω πραγματικά τα δυνατά μου για έναν σπουδαίο αγώνα. Όπως κι έγινε… Έτσι, κατάφερα να πάω στον τελικό και να παίξω με την Elisabetta Mijno, με την οποία παίξαμε και στο Τόκιο, για να μπούμε στην τετράδα και τότε την είχα κερδίσει! Τώρα στην έδρα της με κέρδισε αυτή! Ρίχνει πάρα πολύ καλά και έχει σκορ αρτιμελών… Τέτοιοι αθλητές με τραβάνε μόνο προς τα πάνω και ανυπομονώ στον επόμενο αγώνα να την κερδίσω! (γέλια)
(γέλια) Μάθαμε πολύ ωραία πράγματα πάνω σε αυτό το κομμάτι και σε περνάω αμέσως στον Κορινό! Έχεις μεγαλώσει εκεί… Τι θυμάσαι πιο έντονα;
Κορινός! Ένα όνομα, μία ιστορία! (γέλια) Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι ένα όμορφο χωριό, μου αρέσει σαν τοπίο και συνδυάζει βουνό και θάλασσα. Όμορφα παιδικά χρόνια και μεγαλώνοντας, Λύκειο πήγα στην Κατερίνη. Ουσιαστικά εκεί ξέφυγα από το χωριό κι άνοιξε το μυαλό μου. Πλέον στο χωριό πηγαίνω μόνο για διακοπές και για να δω την οικογένειά μου, γιατί η βάση μου είναι στη Θεσσαλονίκη. Κατ’ εμέ δεν είναι για παραπάνω, μιας και δεν είμαι της τόσο ήρεμης ζωής. Έχω μάθει να ζω σε πιο έντονους ρυθμούς!
Κάτι το οποίο σίγουρα δεν γνωρίζει πολύς κόσμος, είναι η φωκομέλεια. Πώς είναι για ένα παιδί, όπως υπήρξες εσύ, το οποίο μεγαλώνει στην επαρχία και σε μία κλειστή κοινωνία, σε ένα χωριό, έχοντας αυτή τη σπάνια διαταραχή; Στα μάτια των συμμαθητών σου και όχι μόνο, ήταν κάτι «διαφορετικό». Κάτι που το έβλεπαν πρώτη φορά και κάτι που σίγουρα δεν μπορούσαν να καταλάβουν…
Σαν έννοια δεν νομίζω ότι τη γνωρίζουν ακόμα… Όχι μόνο σε ένα χωριό όπως ο Κορινός! Τότε ήμουν απλά το παιδάκι που γεννήθηκε χωρίς πόδια. Αυτό υπήρξα γι’αυτούς. Προσωπικά μεγάλωσα σαν να μην υπήρχε πρόβλημα. Χωρίς να βλέπω κάποιο πρόβλημα. Οι δικοί μου δεν έβλεπαν ένα παιδί με αναπηρία, γι’αυτό και από μικρή με πήγαιναν σε ορθοπεδικούς κι από ενός έτους φτιάξαμε τα προσθετικά μέλη. Σε όλες τις δραστηριότητες ήμουν ενεργή και στο σχολείο κανονικά. Παντού ήμουν «μέσα». Παρόλα αυτά υπήρχε αυτό το «σούσουρο» ότι ξέρεις, δεν έχω πόδια, οπότε συζητώντας οι γονείς, άκουγαν τα παιδιά και αυτό «ερχόταν» και στο σχολείο… Δεν είχα όμως θέμα από τους ανθρώπους. Προσπαθούσαν να είναι ευγενικοί. Το χειρότερο ήταν προς τους δικούς μου, γιατί ότι άκουγαν, προσπαθούσαν να μη φτάσει στα αυτιά μου και να με προστατέψουν. Το θλιβερό στην όλη κατάσταση ήταν ότι δεν υπήρχαν για εμένα προσβάσιμοι χώροι. Ούτε στο σχολείο. Η αναπηρία μου μού επέτρεπε και μου επιτρέπει να είμαι ενεργή στον κόσμο των αρτιμελών, να το θέσω έτσι… Δεν είναι ότι δεν θα μπορέσω να ανέβω τις σκάλες, αλλά η επιβάρυνση είναι x10 σε εμένα. Πρόσφατα άκουσα ότι στο Δημοτικό που πήγαινα, πρόσθεσαν κάγκελα, μετά από τόσα χρόνια… Αυτό ήταν κάτι που με στεναχωρούσε, αλλά χαίρομαι που έστω και τώρα, κάτι έχει αρχίσει να γίνεται. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένη όμως με τους τόσο αργούς ρυθμούς…
Θεωρώ ότι δεν είμαστε ευαισθητοποιημένοι με τέτοιου είδους θέματα. Πόσο μάλλον παλιότερα, πριν 15 χρόνια, που εάν κάτσουμε και το σκεφτούμε δεν είναι πολύ μακριά… Γιατί στην Ελλάδα «φοβόμαστε» τόσο να προσφέρουμε τη λέξη ΑμεΑ;
Γιατί φοβόμαστε την αναπηρία. Γιατί δεν υπάρχει περίπτωση εσύ αύριο να σηκωθείς και να είσαι μαύρη, ή να είσαι μουσουλμάνα… Αλλά υπάρχει περίπτωση αύριο να ξυπνήσεις και να έχεις κάποια αναπηρία. Αυτό ο κόσμος το φοβάται πάρα πολύ, γι’αυτό και στρέφει το βλέμμα του αλλού. Η αναπηρία βρίσκεται ανάμεσά μας και μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να μας συμβεί. Δεν χρειάζεται να είναι εκ γενετής αναπηρία, ούτε επίκτητη. Ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να χτυπήσεις άσχημα το πόδι σου και να ζεις σε μία πολυκατοικία μόνο με σκαλιά. Πώς μετακινείσαι; Πώς είναι λειτουργική η ζωή σου; Οπότε εν έτει 2022 που εξακολουθούν και δίνουν άδειες σε μαγαζιά μη προσβάσιμα, τότε έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας… Απλά για να κερδίσουν χώρο για ένα ακόμη τραπέζι… Έχεις δει ποτέ σε καταστήματα ρούχων να υπάρχουν δοκιμαστήρια για ΑμεΑ; Όχι… Είναι πάρα πολλά τα θέματα και πρέπει να αρχίσουμε να τα βλέπουμε με μία άλλη οπτική. Σε αυτό βέβαια φταίμε κι εμείς οι ανάπηροι που δεν το «βγάζουμε» προς τα έξω. Ο καθένας πάντα λέει το δικό του παράπονο, αλλά στο τέλος χρειάζονται οι λύσεις να βγουν στην επιφάνεια κι όχι μόνο τα παράπονα. Είναι δύσκολα, ζούμε όμως και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή τη δική μας και των επόμενων γενεών πιο εύκολη και πιο προσβάσιμη! Αυτό είναι το σημαντικότερο, γιατί η προσβασιμότητα δεν είναι μόνο για τα Αμεα, είναι για όλους!
Υπάρχουν σύλλογοι οι οποίοι μπορούν να προωθήσουν κάποια αιτήματα;
Σίγουρα υπάρχουν κι εγώ γνωρίζω μία ομάδα παιδιών που λέγονται Cool Crips ή αλλιώς «Η Αναπηρία είναι Cool». Είναι από Αθήνα και έχουν ξεκινήσει μία σελίδα που μέσα από εκεί προβάλλουν την αναπηρία με χιουμοριστικό τρόπο και την κάνουν πιο «προσβάσιμη» στον υπόλοιπο κόσμο. Τι σημαίνει να είσαι ανάπηρος, τι σημαίνει να έχεις κινητική αναπηρία, τι σημαίνει το να είσαι τετραπληγικός-παραπληγικός, τι σημαίνει να είσαι τυφλός… Είναι ωραίο, είναι νεανικό και προσπαθώ κι εγώ να βοηθήσω στο έργο τους μέσα από τη δική μου πορεία και να επικοινωνήσω το τι είναι η αναπηρία και πώς είναι να ζεις με αυτή σε μία σύγχρονη κοινωνία. Όπως και το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα με αναπηρία και να έχεις μεγαλώσει σε ένα χωριό. Υπάρχει ανταπόκριση και μιλάω και σε σχολεία γι’αυτό!
Υπέροχα τα όσα μας λες… Διάβασα σε μία άλλη συνέντευξη που έδωσες ότι όσα παιδιά σε σχολίαζαν στο σχολείο, τα έπιανες και τους εξηγούσες τι είναι η φωκομέλεια, λέγοντάς τους πως: «αν θέλετε να κοροϊδέψετε τουλάχιστον να ξέρετε περί τίνος πρόκειται». Πώς βλέπεις τα παιδιά στις μέρες μας καθώς τους μιλάς; Κατανοούν κάποια πράγματα; Γιατί πρέπει να τονίσουμε ότι η οικογένεια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και πολλές δεν ασχολούνται τόσο σε μία σωστή διαπαιδαγώγηση.
Η οικογένεια παίζει το σημαντικότερο ρόλο. Όσον αφορά τα παιδιά του σήμερα, του τώρα, είναι περισσότερο ευαισθητοποιημένα και πιο «ανοιχτά» από ότι ήταν τα παιδιά της γενιάς μας. Παίζει μεγάλο ρόλο και το ίντερνετ και ότι έχουν περισσότερα ερεθίσματα. Ακόμα και στην τηλεόραση σε διάφορα σποτάκια, βλέπεις άτομα με αναπηρίες. Τα προωθούν και οι εταιρείες… Έχουν εντάξει τα σχολεία την ημέρα των παραολυμπιακών αθλημάτων, την ημέρα των ατόμων με αναπηρία… Οπότε μέσω της Ομοσπονδίας έρχονται σε επαφή μαζί μας και μπορούμε να συζητήσουμε μαζί τους. Οι ερωτήσεις τους είναι ευστοχότατες και με συγκινούν πάρα πολύ. Ελπιδοφόρο αρκετά και δείχνουν απίστευτη ωριμότητα και ευστροφία, από ότι δείχνουν καμία φορά οι ίδιοι τους οι δάσκαλοι.
Χρειάζεται να είσαι και εσύ αρκετά «ανοιχτή» έτσι ώστε να περάσεις στους ανθρώπους αυτό που χρειάζεται να ακούσουν…
Αυτό το έχω καλλιεργήσει προσωπικά και μπορώ να το κάνω εγώ. Είναι άλλα άτομα τα οποία έχουν πονέσει πάρα πολύ κι έχουν πολλά τραύματα. Δεν είναι ότι εγώ δεν έχω, αλλά έχω βρει κι έχω δουλέψει το επικοινωνιακό κομμάτι. Κάποιοι πιστεύουν ότι τους χρωστάει όλος ο κόσμος, λόγω της αναπηρίας τους. Βλέπεις άλλη αντιμετώπιση από αυτούς. Κάποιοι δεν δέχονται καν «βοήθεια». Ούτε όταν πας να τους προσφέρεις ένα ποτήρι νερό. Δεν δέχονται τίποτα κι ο κοινός παρονομαστής γι’ αυτό είναι η αναπηρία… Συνήθως αυτό συμβαίνει κι από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, γιατί δεν βλέπουν την προοπτική, δεν βλέπουν τη λύση. Βλέπουν μόνο το πρόβλημα και στέκονται σε αυτό. Τόσα ήξεραν, μέχρι εκεί μπορούσαν. Εμείς όμως που μπορούμε να δούμε παρακάτω και εγώ μαζί τους, ναι – μεν γεννήθηκα με φωκομέλεια, με αναπηρία, παρόλα αυτά η τεχνολογία και η επιστήμη μου έχει δώσει 2 προσθετικά μέλη κι έχω φτάσει να είμαι παραολυμπιονίκης και να μη σταματάω πουθενά, έχοντας γυρίσει όλο τον κόσμο. Εγώ κι άλλοι τόσοι έχουμε μία φυσιολογική ζωή, σε όποιο πλαίσιο μπορούμε να βρεθούμε. Βρίσκουμε τον τρόπο! Πιστεύω ότι εκεί πρέπει να σταθούμε κι αυτές οι προκαταλήψεις που υπήρχαν, σιγά, σιγά να φεύγουν με τους ανθρώπους που τις δημιουργούσαν.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είσαι παράδειγμα θέλησης, ψυχικής δύναμης και μίμησης για τις μάχες που δίνεις σε καθημερινή βάση, ακόμα και σήμερα. Εάν κάποιος δεν σε ξέρει, τι είναι αυτό που πρέπει να μάθει για εσένα;
Το πιο safe που μπορώ να πω, είναι ότι καλά κάνει και δεν γνωρίζει παραπάνω! (γέλια) Παιδιά, όχι, danger! (γέλια) Αν με ρωτούσες παλιότερα, όντως θα μπορούσα να σου αριθμήσω μερικά χαρακτηριστικά, όμως καθώς μεγαλώνω, αλλάζω. Σίγουρα έχω κάποιες αξίες και κάποια δεδομένα, αλλά βλέπω ότι όλα είναι ρευστά και προσπαθώ να εξελίσσομαι κάθε μέρα και να απομυθοποιώ καταστάσεις. Πάντως είμαι δραστήρια, φιλόξενη, μου αρέσει να βρίσκομαι με κόσμο, να πηγαίνω στη φύση και το καλοκαίρι λατρεύω το θερινό σινεμά… Κλασικά πράγματα!
Μιλούσαμε πριν για αλλαγές… Είσαι των αλλαγών ή τις φοβάσαι;
Είμαι υπέρ της εξέλιξης και του να νιώθω καλά, οπότε ό,τι με κάνει να αισθάνομαι έτσι, θα το κάνω. Εννοείται συνηθίζουμε καταστάσεις, αλλά πρέπει επίσης και να ξε-συνηθίζουμε. Λόγω της αναπηρίας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πρέπει να κάνω αλλαγές στα πόδια και πρέπει να αλλάξω την καθημερινότητά μου με έναν συγκεκριμένο βηματισμό ή κάποιας αίσθησης στα πόδια και να μάθω κάτι καινούργιο. Αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι, αλλά προφανώς δεν θα κάτσω να σκεφτώ αυτό, γιατί δεν θα με πάει μπροστά. Το παν είναι να ξεπερνάμε τις δύσκολες καταστάσεις. Έτσι κυλάνε όλα στη ζωή. Κάθε αρχή και δύσκολη και στη συνέχεια της είναι όλα επιλογές…
Μιας και μιλάμε για κίνητρα, σε περνάω τώρα σε κάτι εξίσου σημαντικό και αρκετά ευχάριστο, τον αθλητισμό. Ποια ήταν η προτροπή για να ασχοληθείς με την τοξοβολία; Από 8 χρονών ασχολείσαι με αυτό και εάν δεν κάνω λάθος ο θείος σου ήταν αυτός που σου έφερε ένα βέλος! Είσαι και μέλος της Εθνικής Ομάδας ΑμΕΑ, με πολλούς τίτλους και διακρίσεις…
Ήμουν σε μία φάση που ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και τότε μου άρεσε πολύ η κολύμβηση και πήγαμε με τους δικούς μου να ρωτήσουμε για τμήματα. Δυστυχώς δεν είχε τμήμα ΑμεΑ και σε εκείνη την ηλικία δεν θα με άφηναν οι δικοί μου να εκτεθώ τόσο πολύ. Κι εγώ αν είχα παιδί, δεν θα το έστελνα εάν δεν υπήρχε τμήμα ΑμεΑ. Μιλάμε για απίστευτη έκθεση προς τα έξω… Οπότε το αφήσαμε… Εκείνη την περίοδο, ο θείος μου ο Ιορδάνης, έκανε τοξοβολία και ήρθε στη γιορτή μου με ένα βέλος. Τότε άρχισε να μου εξηγεί περί τίνος πρόκειται. Ενθουσιάστηκα και είπα το «ναι». Από το 2005 και μετά πηγαινοερχόμουν στη Θεσσαλονίκη κι είμαι μαζί με τον προπονητή μου Αλέξανδρο Νασούλα. Από τότε είμαστε «μαζί». Μέχρι και το 2013 πηγαινοερχόμουν στη Θεσσαλονίκη 3 φορές την εβδομάδα. Τα έξοδα όλα στις πλάτες των γονιών μου… Ως παιδί σίγουρα μου άρεσε και το ήθελα, αλλά εάν δεν υπήρχε η στήριξή τους και ότι είδαν την προοπτική σε εμένα και το ταλέντο, δεν θα γινόταν τίποτα… Κι αυτό όλο έγινε μέσα στην κρίση. Έκτοτε πέρασα φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη, οπότε νοίκιασα κι ήμουν εκεί. Αλλά την ίδια ώρα που έκανα από το χωριό να πάω στη Θεσσαλονίκη, έκανα την ίδια ώρα να πάω από το σπίτι μου, στο γήπεδο με τα αστικά. Το καλύτερο ήταν να φτάσω σε μία ώρα, συν τον εξοπλισμό που έπρεπε να κουβαλάω που ήταν γύρω στα 8-10 κιλά. Επίσης ο κόσμος που δεν σέβεται τίποτα, γιατί όταν πας να καθίσεις σε καρέκλα των αναπήρων, σου λένε χαρακτηριστικά «Τι έχεις εσύ και θες να καθίσεις;». Γιατί ως προς εμένα, είναι μία «κρυφή» αναπηρία. Δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά!
Να μιλήσουμε για τη στήριξη της πολιτείας στους αθλητές της; Υπάρχει με την υπόσταση που θα έπρεπε εν έτει 2022;
Είναι γεγονός αυτό κι από όλους θα ακούσεις τα ίδια και πόσο μάλλον στο κομμάτι της αναπηρίας. Στους αθλητές με αναπηρία. Εκεί παίζουν κι άλλα πράγματα… όπως το ποιος έχει την πιο «φανερή» αναπηρία, ποιος προβάλλει περισσότερο την αναπηρία… Είναι ένα κομμάτι στο τι προσελκύει τους χορηγούς, ποιο ευαισθητοποιεί πιο πολύ τον κόσμο. Αυτό παίζει κιόλας σημαντικό ρόλο… Οπότε θέλω να το αφήσω να «αιωρείται»… Τι να πω! Όλα τα χρόνια όπως σου ανέφερα και προηγουμένως, όσα έκανα ήταν με τη στήριξη και τα χρήματα των γονιών μου. Δεν υπήρχε κάποια άλλη στήριξη. Είμαι στην Εθνική ομάδα από το 2011, όπως πλέον είμαι και στην Εθνική Ομάδα Αρτιμελών, έχω πιάσει τα όρια κι ο στόχος μου, πέραν από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες, είναι πάρω την κάρτα και για τους Ολυμπιακούς. Κάτι που δεν το έχει καταφέρει κανείς αθλητής με αναπηρία. Εάν το πετύχω αυτό, θα είμαι η πρώτη αθλήτρια. Θα σας μιλήσω για τη μεγαλύτερή μου διάκριση, στο Τόκιο με την 4η θέση… Γυρνώντας και βλέποντας ότι τώρα, μπορώ να προσελκύσω κάποιον χορηγό, ετοίμασα βιογραφικό, το έστειλα σε εταιρείες και στην Πιερία, αλλά κι από στόμα σε στόμα, γιατί θα ήταν μεγάλη τιμή να είχα κάποιον από τον τόπο μου και μέσα από αυτό να αναδείξουμε και την περιοχή… Δεν έχει τίποτα! Σε ατομικό επίπεδο μόνο κάποια άτομα με βοήθησαν ώστε να πηγαίνω σε αγώνες, γιατί ελάχιστοι καλύπτονται από την Ομοσπονδία των ΑμεΑ κι επειδή πηγαίνω και σε αγώνες αρτιμελών, είναι όλα από την τσέπη μου. Μιλάμε για αγώνες σχεδόν κάθε βδομάδα και γνωρίζετε πόσο έχουν ανέβει τα έξοδα… Είναι πάρα πολύ δύσκολα και χρειάζεται εξοπλισμό… Γιατί τοξοβολία χωρίς εξοπλισμό, δεν γίνεται. Πρέπει να είμαι full εξοπλισμένη. Στοχεύω ψηλά και παίζω σε υψηλό επίπεδο. Δεν κάνω ένα απλό χόμπι. Κάνω πρωταθλητισμό, αλλά δεν με αντιμετωπίζουν ως πρωταθλήτρια. Αυτό που κάνω δεν αντιμετωπίζεται τόσο σημαντικό, ώστε να έχω ένα εισόδημα. Οπότε με ένα αναπηρικό επίπεδο, γιατί ζω μόνη μου, δεν βγαίνει να τα κάνω όλα αυτά. Όπως επίσης είναι και το κομμάτι των προσθετικών μελών. Δεν μπορώ να περιμένω κάθε 5 χρόνια, ώστε να βάλουν -πλέον- το 25%… Είτε έχεις ένα πόδι, είτε έχεις δύο… Είναι ελάχιστα τα χρήματα. Χρειαζόμαστε στήριξη! Όλοι έρχονται και οι χορηγοί κι η βοήθεια στην κορυφή. Όπως φαίνεται σε ένα παγόβουνο. Το κάτω μέρος είναι όλη αυτή η διαδικασία που έχουμε περάσει και δεν τη βλέπει ποτέ κανένας και έρχονται μόνο στο αποτέλεσμα κι αυτό είναι ένα μετάλλιο. Ναι, θα έρθει το μετάλλιο, αλλά τη στήριξη τη χρειαζόμαστε πριν από αυτό. Την ίδια περίοδο που εγώ πήρα τη 2η θέση στη Ρώμη, παιζόταν το Ευρωπαϊκό στο Μόναχο… Συγχαρητήρια σε όλους, αλήθεια, αλλά έξω ακούστηκαν μόνο αυτοί. Ενώ είχαμε ακόμα ένα μετάλλιο, το δικό μου! Δεν το επισκίασε, αλλά ποτέ δεν θα το έλεγαν προς τα έξω. Δεν θα ακουγόταν καν αυτό το κομμάτι κι είχαμε χρόνια να δούμε στα ΑμεΑ μετάλλιο στην τοξοβολία… Κι έχω πολλές πιθανότητες να φέρω το 1ο χρυσό μετάλλιο. Ας πούμε ο Δήμαρχος της Καλαμαριάς ανέβασε ένα συγχαρητήριο post με όλους τους αθλητές κι εγώ, ενώ είμαι δημότισσα της Καλαμαριάς, δεν αναφέρθηκα… Πώς να στείλω μετά σε έναν χορηγό; Από πού θα με γνωρίζουν; Δεν μας προβάλλουν και δεν το λέω ως παράπονο, γιατί πλέον γνωρίζω πώς κυλάει η κατάσταση… Κάνετε την αναφορά; Ας είναι σε συλλογικό επίπεδο… Αυτό θέλω να αναφέρω, στο να μην γίνεται τόσο έντονος ο διαχωρισμός… Η προβολή να μην εστιάζει τόσο σε ένα κομμάτι.
Μετά από όλα αυτά να πούμε ότι βρέθηκες στην 4η θέση στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο και έδωσες το «παρών» και στο Ρίο. Ετοιμάζεσαι για τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι; Ποια είναι η διαδικασία για να φτάσεις εκεί;
Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας, θα πω! (γέλια) Περνάμε από μία σειρά προκριματικών αγώνων. Στην Ελλάδα είμαι η μοναδική αθλήτρια που βγαίνει προς τα έξω στα ΑμεΑ. Και στους άντρες και στις γυναίκες έχω το καλύτερο σκορ και το κυνηγάω περισσότερο. Του χρόνου θα γίνουν κάποιοι αγώνες. Ο πρώτος αγώνας που θα δώσει τις πρώτες «κάρτες» θα γίνει στην Τσεχία. Εκεί θα δοθούν οι πρώτες από αυτές σε ομαδικό, αλλά και σε μεικτό ομαδικό, απλώς εμείς επειδή δεν έχουμε κάτι τέτοιο και παίζω μόνο σε ατομικό, θα πάω να τη διεκδικήσω. Εάν την πάρω, θα έχω εξασφαλίσει τη θέση μου στους Ολυμπιακούς αγώνες, ένα χρόνο νωρίτερα κι όλα θα είναι ελεγχόμενα. Εάν δεν γίνει αυτό, θα γίνει μία διαδικασία, όπως έγινε και πέρσι και θα πάρω την κάρτα μου, τελευταία στιγμή από τους Παραολυμπιακούς. Γίνεται ένας τελευταίος αγώνας που δίνονται μόνο δύο κάρτες… Το άγχος δεν υπάρχει εκείνη τη στιγμή, οπότε θα βάλω τα δυνατά μου για να προκριθώ του χρόνου και να είμαι ψηλά στην παγκόσμια κατάταξη και να πάω με «ηρεμία» στους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι!
Για να κλείσουμε τη συζήτησή μας ποια συμβουλή θα ήθελες να δώσεις στους νέους που μπορεί να έχουν κι αυτοί κινητικά προβλήματα και χρειάζονται κάποιο κίνητρο για να συνεχίσουν να κοιτάνε μπροστά;
Πλέον προσπαθώ να κοιτάω τη λύση κι όχι το πρόβλημα. Δεν με πηγαίνει μπροστά το να κάθομαι και να «κλαίγομαι» ή να κοιτάω την τωρινή κατάσταση. Κάποια στιγμή αυτό θα περάσει, θα φύγει. Δεν με ορίζει και δεν καθορίζει τη ζωή μου. Αυτό που κατάλαβα στην πορεία μου μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι ότι κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι έχω στο μυαλό μου, εάν δεν μιλήσω. Οπότε αυτό που χρειάζεται είναι το να μιλάμε, να επικοινωνούμε στον άλλον τι έχουμε, τι περνάμε… Μπορεί να μην φταίνε τα προσθετικά μέλη, μπορεί να έχω κάτι άλλο και αυτό να με στεναχωρεί. Χίλια δύο. Έτσι θα μάθουμε και να ακούμε. Αντίστοιχα όταν μάθουμε να μιλάμε, θα μάθουμε να παρατηρούμε ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Αυτό είναι. Να μιλάμε, να δίνουμε χώρο και χρόνο στον εαυτό μας και να μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι. Σίγουρα δεν έχουμε άτομα στο να ταυτιστούμε μαζί τους ακριβώς, γιατί κι εγώ μεγάλωσα σε ένα χωριό όπου το κομμάτι της αναπηρίας, δεν «υπήρχε» και έπρεπε να μεγαλώσω μόνη μου, χωρίς κάποιο ουσιαστικό πρότυπο. Είναι μοναχικό μονοπάτι το συγκεκριμένο. Πλέον υπάρχουν τρόποι επικοινωνίας. Δεν χρειάζεται να πνιγόμαστε, η ζωή είναι όμορφη κι υπάρχουν πολλά πράγματα για να τη χαρούμε και αν είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτή!
Πηγή: https://eptanews.gr
