23/1/2022
Καθημερινές στιγμές των τελευταίων χρόνων της Θεσσαλονίκης «εγκλωβίστηκαν» από τη φωτογραφική ματιά τεσσάρων δημοσιογράφων και παρουσιάζονται σε μια κοινή έκθεση για καλό σκοπό.
Οι 80 έγχρωμες και οι τέσσερις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τράβηξαν οι δημοσιογράφοι Μπάμπης Γιαννακίδης, Λάζαρος Θεοδωρακίδης, Χρήστος Καραγιαννόπουλος και Γιάννης Κεσσόπουλος θα φιλοξενούνται από τις 29 Ιανουαρίου έως και τις 20 Φεβρουαρίου 2022, στην έκθεση «Αυτόπτες Μάρτυρες», στη Chalkos Gallery της Θεσσαλονίκης (Ιουστινιανού 21). Τα έσοδα από την πώληση των φωτογραφιών θα διατεθούν για την ενίσχυση του Δημοτικού Βρεφοκομείου «Άγιος Στυλιανός» της Θεσσαλονίκης.
Οι φωτογραφίες «περιγράφουν» στιγμές από τη ζωή, τον παλμό, τον ρυθμό της Θεσσαλονίκης, που οι τέσσερις συμμετέχοντες αποτύπωσαν μέσα (και) από τη δημοσιογραφική ματιά που κουβαλούν στη φαρέτρα τους. Οι φωτογραφίες τους ως «Αυτόπτες Μάρτυρες» εστιάζουν κυρίως στο γεγονός και στην τυχαία στιγμή.
Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα του Μορφωτικού Ιδρύματος της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας – Θράκης, της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Στο σημείωμα του στον κατάλογο της έκθεσης ο Επιμελητής στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης Ηρακλής Παπαϊωάννου αναφέρει πως οι φωτογραφίες των τεσσάρων δημοσιογράφων «επιχειρούν να ακτινογραφήσουν γνωστές και άγνωστες πτυχές και στιγμές της πόλης, με ευαισθησία και ακονισμένο βλέμμα, χωρίς διακριτή ή ενιαία θεματογραφική βάση: απρόοπτες σκηνές από τη ζωή του δρόμου, θραύσματα της οικείας ή ανοίκειας καθημερινότητας, ιδιαίτερες ατμοσφαιρικές συνθήκες, πολιτιστικά δρώμενα, μνημεία και αρχιτεκτονικές αντιστίξεις, βρίσκουν φιλόξενη θέση σ’ αυτή τη συλλογική ενότητα εικόνων, στην οποία η ατομική υπογραφή μοιάζει να έχει μικρότερη σημασία».
Παράλληλα, οι φωτογραφίες συνοδεύονται από 84 μικρά κείμενα που έγραψαν αποκλειστικά για κάθε ένα καρέ ξεχωριστά πρόσωπα της δημόσιας ζωής.
Από… κόσκινο οι 4 «Αυτόπτες Μάρτυρες» με δικά τους λόγια
1 Μπάμπης Γιαννακίδης
*Είμαι πατέρας δύο υπέροχων κοριτσιών, της Αλεξάνδρας και της Ιωάννας και δημοσιογράφος με «ένσημα» επί περίπου τέσσερις δεκαετίες. Με αφετηρία τα Κτενά Κοζάνης και ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, βρέθηκα τον Οκτώβριο του ΄84 στη Θεσσαλονίκη όπου ζω μέχρι σήμερα. Σημαντικότεροι σταθμοί στην καριέρα μου, η εφημερίδα ‘’ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ’’ (για 29 χρόνια) και το ΑΠΕ-ΜΠΕ όπου εξακολουθώ να εργάζομαι. Αγαπώ τη φωτογραφία και είμαι μέλος συλλόγων και ομάδων εθελοντών.
– «Γωνιές της πόλης, τοπόσημα, ηλιοβασιλέματα, περιγράμματα, σκιές, ομίχλες, συναθροίσεις, αγκαλιές, κλεμμένες ματιές, με λίγα λόγια «πινελιές ζωής» από την Θεσσαλονίκη μας, «καταθέτω» σε τούτη την ομαδική έκθεση των τεσσάρων δημοσιογράφων. Μια προσωπική ματιά, ως ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ, σε μια πόλη που πέρα όλων των άλλων είναι και… φωτογενής! Ως δημοσιογράφος, έχω πάντα τον φόβο μην βρεθώ αντιμέτωπος με το… «επιτόπου μεταβάντος και ουδέν αντιληφθέντος». Ως ερασιτέχνης φωτογράφος ο φόβος αυτός δεν γεννήθηκε ποτέ! Στη θέση του θρόνιασε η αγωνία, μήπως αυτό που θα «συλλάβει» το μάτι δεν θα προλάβει να το «συλλάβει» η μηχανή».
2 Λάζαρος Θεοδωρακίδης
*Γεννήθηκα τον Απρίλιο του ’67 στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Είμαι θρέμμα της Νεάπολης Θεσσαλονίκης, πήρα Degree in Journalism από το North College of Thessaloniki το ‘92. Σήμερα σπουδάζω Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ.
Έχω εργαστεί ως δημοσιογράφος σε πολλά ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Μεταξύ άλλων, εργάστηκα 17 χρόνια ως Αρχισυντάκτης του «Αγγελιοφόρου», 3,5 χρόνια ως Διευθυντής της TV100, ενώ υπήρξα Ειδικός Σύμβουλος Ενημέρωσης της ΕΡΤ, Επικεφαλής του OPEN TV στη Βόρεια Ελλάδα. Ήμουν στον Real FM 107.1, υπήρξα ρεπόρτερ στην ΕΡΤ3 & την TV Μακεδονία, Υπεύθυνος Τύπου του ΑΠΘ και του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών.
Σήμερα, εργάζομαι στη Voria.gr και στο e-farmako.gr, ενώ τα πρωινά καθημερινά είμαι στα μικρόφωνα του Flash 99.4 FM Θεσσαλονίκη με την εκπομπή «Μπλέντερ». Είμαι μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ. Έχω τρία παιδιά, την Χριστίνα, τον Ευάγγελο και την Αγγελίνα. Είμαι παντρεμένος με τη συνάδελφο Ολιάνα Αντωνοπούλου και ζω πια στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Υπογράφω σαν… theRόs.
-«Ένα ανθρωποειδές που κυβερνούσε διαστημόπλοιο ήταν το πρώτο καρέ που είδα, εκεί στα μέσα του ’70, μέσα από ένα view master. Ακόμη το θυμάμαι. Μάλλον εκείνη τη στιγμή πρέπει να γεννήθηκε και το αμόρε μου με τη φωτογραφία. Στα χρόνια που ακολούθησαν χάλασα πολλά χιλιόμετρα με «καρουλάκια» από 36άρια, ασπρόμαυρα κι έγχρωμα. Χάλασα και πολλούς φακούς και αρκετές μηχανές κι όμως το αμόρε μου μεγάλωνε. Καρέ προς καρέ. Και συνεχίζω να την χτίζω τη σχέση μου αυτή. Παρακολουθώντας τις τεχνολογικές της εξελίξεις, έφτασα να κάνω shooting πια περισσότερο με το κινητό. Άρχισα να εγκαταλείπω φακούς και συμπαρομαρτούντα. Αυτό όμως που δεν εγκατέλειψα ποτέ ήταν να φωτογραφίζω. Ακόμη και σήμερα σημαδεύω με το ένα μάτι κλειστό. Ίσως γιατί έτσι αυτόματα κάνω την αφαίρεση. Κι αυτό κάνω χρόνια και με τη Θεσσαλονίκη μας: «αφαιρώ» από το απίστευτο απόθεμα εικόνων της. Τα 21 καρέ μου στην έκθεσή μας είναι 21 αφαιρέσεις στιγμών. Και τα προσθέτω μαζί με τα υπόλοιπα 63 των συναδέλφων μου για τον «Άγιο Στυλιανό». Να είστε όλοι γεροί».
3 Χρήστος Καραγιαννόπουλος
* Δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης, πατέρας του Αλέξανδρου και του Πάρι. Εργάστηκα σε εφημερίδες, στην ΕΡΤ, στη Δημοτική Τηλεόραση, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε περιοδικά και ενημερωτικά σάιτ, ενώ για 22 χρόνια ήμουν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ασχολούμαι ενεργά με τα κοινά και σήμερα είμαι Αντιπρόεδρος στο Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Για τουλάχιστον μια 25ετία φωτογραφίζω τη Θεσσαλονίκη και κυρίως τις γειτονιές της Άνω Πόλης όπου κατοικώ, αφού η φωτογραφία υπήρξε πάντα μέρος του χρόνου μου που μοιράζονταν με τη δημοσιογραφία.
-«Οι δικές μου φωτογραφίες που εκτίθενται στην έκθεση «ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ» καταγράφουν πάντα ένα στιγμιαίο γεγονός που ένα λεπτό πριν δεν υπήρχε κι ένα λεπτό μετά έχει παλιώσει. Η ζωή είναι στιγμές και αυτή ήταν η πρόκληση. Διότι η Θεσσαλονίκη ως μια κατ’ εξοχήν ατίθαση πόλη συσσωρεύει δελεαστικές εικόνες που προσφέρονται για εκλεπτυσμένα παιχνίδια του φακού. Παραμένω μακριά από το photoshop. Ως μανιώδης περιπατητής είμαι πάντα σε «ετοιμότητα» να φωτογραφίσω οτιδήποτε μου τραβήξει την προσοχή. Η μοναδική αγωνία μου είναι να βρω τη σωστή γωνία λήψης. Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία το μυαλό, το μάτι και το χέρι. Κι έπειτα όλα βρίσκουν το δρόμο τους.»
4 Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
*Γεννήθηκα στις Σέρρες και σπούδασα νομικά στο ΑΠΘ. Εργάστηκα ως δικηγόρος από το 1996 έως το 2015. Από το 1998 εργάζομαι ως δημοσιογράφος, λογογράφος, σύμβουλος επικοινωνίας. Από τον Φεβρουάριο 2020 είμαι γενικός διευθυντής της Δημοτικής Εταιρείας Πληροφόρησης Θεάματος και Επικοινωνίας του Δήμου Θεσσαλονίκης (TV100, FM100, FM100,6). Από τον Μάρτιο 2014 είμαι πρόεδρος του Συνδέσμου Κατοίκων Συνοικισμού Κωνσταντινουπολιτών. Έχω τρία παιδιά.
-«Η δημοσιογραφία και η φωτογραφία έχουν ένα κοινό στοιχείο: την παρατήρηση. Να βλέπεις αυτά που δεν κοιτά το κοινό βλέμμα. Όταν δε η εικόνα αφηγείται μια ιστορία, η φωτογραφία γίνεται φωτορεπορτάζ. Εικόνα ομιλούσα. Κατόπιν το θέμα δίνει την προστιθέμενη αξία στην κάθε εικόνα. Παρένθεση: ο θαυμασμός μου για τους φωτορεπόρτερς απεριόριστος -είναι οι πραγματικοί αυτόπτες μάρτυρες των μικρών ή μεγαλύτερων ιστορικών γεγονότων.
Σε ό,τι με αφορά, η φωτογραφία είναι μια ροπή από τα εφηβικά μου χρόνια στη δεκαετία του ‘80. Δώρο μια fuji, «σπατάλη» πολλών φιλμς, αργότερα μια dslr και τα τελευταία 15 χρόνια το κινητό για μένα περισσότερο φωτογραφική μηχανή παρά τηλέφωνο. Και οι «Αυτόπτες μάρτυρες» είναι ακριβώς το πεδίο όπου συναντάται η δουλειά μας με το μεράκι μας».
Πηγή: http://www.thestival.gr
Πηγή φωτογραφίας: https://secure.gravatar.com
Από… κόσκινο οι 4 «Αυτόπτες Μάρτυρες» με δικά τους λόγια
1 Μπάμπης Γιαννακίδης
*Είμαι πατέρας δύο υπέροχων κοριτσιών, της Αλεξάνδρας και της Ιωάννας και δημοσιογράφος με «ένσημα» επί περίπου τέσσερις δεκαετίες. Με αφετηρία τα Κτενά Κοζάνης και ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, βρέθηκα τον Οκτώβριο του ΄84 στη Θεσσαλονίκη όπου ζω μέχρι σήμερα. Σημαντικότεροι σταθμοί στην καριέρα μου, η εφημερίδα ‘’ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ’’ (για 29 χρόνια) και το ΑΠΕ-ΜΠΕ όπου εξακολουθώ να εργάζομαι. Αγαπώ τη φωτογραφία και είμαι μέλος συλλόγων και ομάδων εθελοντών.
– «Γωνιές της πόλης, τοπόσημα, ηλιοβασιλέματα, περιγράμματα, σκιές, ομίχλες, συναθροίσεις, αγκαλιές, κλεμμένες ματιές, με λίγα λόγια «πινελιές ζωής» από την Θεσσαλονίκη μας, «καταθέτω» σε τούτη την ομαδική έκθεση των τεσσάρων δημοσιογράφων. Μια προσωπική ματιά, ως ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ, σε μια πόλη που πέρα όλων των άλλων είναι και… φωτογενής! Ως δημοσιογράφος, έχω πάντα τον φόβο μην βρεθώ αντιμέτωπος με το… «επιτόπου μεταβάντος και ουδέν αντιληφθέντος». Ως ερασιτέχνης φωτογράφος ο φόβος αυτός δεν γεννήθηκε ποτέ! Στη θέση του θρόνιασε η αγωνία, μήπως αυτό που θα «συλλάβει» το μάτι δεν θα προλάβει να το «συλλάβει» η μηχανή».
2 Λάζαρος Θεοδωρακίδης
*Γεννήθηκα τον Απρίλιο του ’67 στη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Είμαι θρέμμα της Νεάπολης Θεσσαλονίκης, πήρα Degree in Journalism από το North College of Thessaloniki το ‘92. Σήμερα σπουδάζω Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ.
Έχω εργαστεί ως δημοσιογράφος σε πολλά ΜΜΕ της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Μεταξύ άλλων, εργάστηκα 17 χρόνια ως Αρχισυντάκτης του «Αγγελιοφόρου», 3,5 χρόνια ως Διευθυντής της TV100, ενώ υπήρξα Ειδικός Σύμβουλος Ενημέρωσης της ΕΡΤ, Επικεφαλής του OPEN TV στη Βόρεια Ελλάδα. Ήμουν στον Real FM 107.1, υπήρξα ρεπόρτερ στην ΕΡΤ3 & την TV Μακεδονία, Υπεύθυνος Τύπου του ΑΠΘ και του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών.
Σήμερα, εργάζομαι στη Voria.gr και στο e-farmako.gr, ενώ τα πρωινά καθημερινά είμαι στα μικρόφωνα του Flash 99.4 FM Θεσσαλονίκη με την εκπομπή «Μπλέντερ». Είμαι μέλος της ΕΣΗΕΜ-Θ. Έχω τρία παιδιά, την Χριστίνα, τον Ευάγγελο και την Αγγελίνα. Είμαι παντρεμένος με τη συνάδελφο Ολιάνα Αντωνοπούλου και ζω πια στην Ανατολική Θεσσαλονίκη. Υπογράφω σαν… theRόs.
-«Ένα ανθρωποειδές που κυβερνούσε διαστημόπλοιο ήταν το πρώτο καρέ που είδα, εκεί στα μέσα του ’70, μέσα από ένα view master. Ακόμη το θυμάμαι. Μάλλον εκείνη τη στιγμή πρέπει να γεννήθηκε και το αμόρε μου με τη φωτογραφία. Στα χρόνια που ακολούθησαν χάλασα πολλά χιλιόμετρα με «καρουλάκια» από 36άρια, ασπρόμαυρα κι έγχρωμα. Χάλασα και πολλούς φακούς και αρκετές μηχανές κι όμως το αμόρε μου μεγάλωνε. Καρέ προς καρέ. Και συνεχίζω να την χτίζω τη σχέση μου αυτή. Παρακολουθώντας τις τεχνολογικές της εξελίξεις, έφτασα να κάνω shooting πια περισσότερο με το κινητό. Άρχισα να εγκαταλείπω φακούς και συμπαρομαρτούντα. Αυτό όμως που δεν εγκατέλειψα ποτέ ήταν να φωτογραφίζω. Ακόμη και σήμερα σημαδεύω με το ένα μάτι κλειστό. Ίσως γιατί έτσι αυτόματα κάνω την αφαίρεση. Κι αυτό κάνω χρόνια και με τη Θεσσαλονίκη μας: «αφαιρώ» από το απίστευτο απόθεμα εικόνων της. Τα 21 καρέ μου στην έκθεσή μας είναι 21 αφαιρέσεις στιγμών. Και τα προσθέτω μαζί με τα υπόλοιπα 63 των συναδέλφων μου για τον «Άγιο Στυλιανό». Να είστε όλοι γεροί».
3 Χρήστος Καραγιαννόπουλος
* Δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας-Θράκης, πατέρας του Αλέξανδρου και του Πάρι. Εργάστηκα σε εφημερίδες, στην ΕΡΤ, στη Δημοτική Τηλεόραση, σε ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε περιοδικά και ενημερωτικά σάιτ, ενώ για 22 χρόνια ήμουν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ασχολούμαι ενεργά με τα κοινά και σήμερα είμαι Αντιπρόεδρος στο Κέντρο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης. Για τουλάχιστον μια 25ετία φωτογραφίζω τη Θεσσαλονίκη και κυρίως τις γειτονιές της Άνω Πόλης όπου κατοικώ, αφού η φωτογραφία υπήρξε πάντα μέρος του χρόνου μου που μοιράζονταν με τη δημοσιογραφία.
-«Οι δικές μου φωτογραφίες που εκτίθενται στην έκθεση «ΑΥΤΟΠΤΕΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ» καταγράφουν πάντα ένα στιγμιαίο γεγονός που ένα λεπτό πριν δεν υπήρχε κι ένα λεπτό μετά έχει παλιώσει. Η ζωή είναι στιγμές και αυτή ήταν η πρόκληση. Διότι η Θεσσαλονίκη ως μια κατ’ εξοχήν ατίθαση πόλη συσσωρεύει δελεαστικές εικόνες που προσφέρονται για εκλεπτυσμένα παιχνίδια του φακού. Παραμένω μακριά από το photoshop. Ως μανιώδης περιπατητής είμαι πάντα σε «ετοιμότητα» να φωτογραφίσω οτιδήποτε μου τραβήξει την προσοχή. Η μοναδική αγωνία μου είναι να βρω τη σωστή γωνία λήψης. Να φωτογραφίζεις σημαίνει να βάζεις στην ίδια ευθεία το μυαλό, το μάτι και το χέρι. Κι έπειτα όλα βρίσκουν το δρόμο τους.»
4 Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
*Γεννήθηκα στις Σέρρες και σπούδασα νομικά στο ΑΠΘ. Εργάστηκα ως δικηγόρος από το 1996 έως το 2015. Από το 1998 εργάζομαι ως δημοσιογράφος, λογογράφος, σύμβουλος επικοινωνίας. Από τον Φεβρουάριο 2020 είμαι γενικός διευθυντής της Δημοτικής Εταιρείας Πληροφόρησης Θεάματος και Επικοινωνίας του Δήμου Θεσσαλονίκης (TV100, FM100, FM100,6). Από τον Μάρτιο 2014 είμαι πρόεδρος του Συνδέσμου Κατοίκων Συνοικισμού Κωνσταντινουπολιτών. Έχω τρία παιδιά.
-«Η δημοσιογραφία και η φωτογραφία έχουν ένα κοινό στοιχείο: την παρατήρηση. Να βλέπεις αυτά που δεν κοιτά το κοινό βλέμμα. Όταν δε η εικόνα αφηγείται μια ιστορία, η φωτογραφία γίνεται φωτορεπορτάζ. Εικόνα ομιλούσα. Κατόπιν το θέμα δίνει την προστιθέμενη αξία στην κάθε εικόνα. Παρένθεση: ο θαυμασμός μου για τους φωτορεπόρτερς απεριόριστος -είναι οι πραγματικοί αυτόπτες μάρτυρες των μικρών ή μεγαλύτερων ιστορικών γεγονότων.
Σε ό,τι με αφορά, η φωτογραφία είναι μια ροπή από τα εφηβικά μου χρόνια στη δεκαετία του ‘80. Δώρο μια fuji, «σπατάλη» πολλών φιλμς, αργότερα μια dslr και τα τελευταία 15 χρόνια το κινητό για μένα περισσότερο φωτογραφική μηχανή παρά τηλέφωνο. Και οι «Αυτόπτες μάρτυρες» είναι ακριβώς το πεδίο όπου συναντάται η δουλειά μας με το μεράκι μας».
Πηγή: http://www.thestival.gr
Πηγή φωτογραφίας: https://secure.gravatar.com
